Ik sta hier bovenop een heuvel, net na zonsopgang. Het is zo stil dat je je eigen gedachten luid hoort. Heel inde verte kan je de Muezzin horen, die de mensen in het dorpje oproept om naar de moskee te gaan. Dat is een geluid waar we inmiddels goed doorheen slapen, als we in een dorp kamperen. Hier valt het meteen weg als de wind een beetje begint te zuchten.
Het dorpje is nauwelijks zichtbaar en lijkt rustig verder te dutten tussen de duinen en palmbomen. Vanaf deze heuvel heb ik een goed uitzicht over de droge rivierbedding en ons kampement met twee Landrovers en drie andere terreinwagens. Beneden verdwijnt iemand van ons gezelschap discreet in een Eucalyptusbosje. Na een poosje zie ik daar een klein rookwolkje opstijgen, ten teken dat zijn toiletpapier succesvol is verbrand.
Er is verder geen wolkje aan de roze ochtendlucht. Gisteravond was dat anders. Er waren toen wat wolkjes te zien in de verte en daarom kwam er een oude man ons waarschuwen dat we maar beter niet in de rivier konden kamperen. Er schijnt soms water in de rivier te stromen na een regenbui ver weg en we hebben geleerd nooit in een rivierbedding te kamperen ,vanwege mogelijk “flash floods”. Paul, onze hoofdman besloot dat we wel in de rivier zouden kamperen. In geval van nood zouden we het zandduin op vluchten. Natuurlijk hebben we de hele nacht ongestoord kunnen slapen in onze vrieskoubestendige slaapzakken, in slaap gezongen door vreemd piepende insecten. Toch aardig dat zo’n man ons komt waarschuwen. Dit soort vriendelijkheid en oplettendheid komen we overal tegen: als we ergens te lang blijven om fossielen te bekijken stopt er iemand om te vragen of alles goed gaat. Ze hebben gezien wanneer we’t gebied in rijden en letten erop wanneer we verder gaan. Vriendelijke mensen overal. Als we ergens stoppen om te lunchen duikt er altijd iemand op. Soms kinderen, of vrouwen beladen met takkebossen of mannen op brommertjes. Soms komt er iemand mee lunchen: graag een broodje met olijfolie en “ confiture”. De “Confiture” wordt lekker in de olie gestort en dit mengsel wordt met smaak met het brood opgedept. Ach wij eten thuis “Marmite” en buitenlanders vinden onze pindakaas ook maar gek. Zo sta je op een zandduin in de Sahara, terwijl een paar dagen geleden de winterkou nog ijspegels aan je neus maakte. Wat een wondere wereld!
Het avontuur begon al heel bijzonder. Vanaf het vliegveld in Marrakech werden Maarten en ik door een taxi busje opgehaald om naar een dorpje ongeveer 165 kilometer verderop te worden vervoerd. Het was bijna donker. We reden dwars door de stad en het verkeer was een voor ons onbegrijpelijke chaos. Een chaos die wel aan bepaalde regels leek te voldoen, maar zeker niet ons bekende verkeersregels. Overal oude taxi’s en op de stoep flaneerden mensen die zo uit een sprookje waren weggelopen. Wel een sprookje waar Alladdin een mobieltje gebruikt en de vrouw van Ali Baba in een Range Rover Sport in de file zit te SMSen. Onderweg moest gestopt worden voor thee. Die thee was natuurlijk zwaar gezoet en er zat een halve struik munt in de pot. Daar zit je dan in voor jou een volledig nieuwe wereld, met je beste makker aan het begin van een geweldig avontuur! We lieten de wereld aan ons voorbij trekken, daar bij het theehuis naast het “Afriquia” tankstation. Het was helemaal donker toen we verder reden. Onverlichte vrachtwagentjes en bromfietsen moesten op de onverlichte weg worden ingehaald of van de weg getoeterd. De huizen waren meest donker. Het meeste licht kwam van kleine winkeltjes waar je in schemerige deurposten mannen kon zien zitten of staan. Aan de thee of misschien wachtend op een reparatie aan de fiets, brommer of auto. We werden onbeschadigd op onze bestemming afgeleverd en hartelijk ontvangen door de rest van de expeditieleden. Meteen werden we volgestopt met heerlijk eten en mooie verhalen en konden we de indrukken verwerken in het voorlopig laatste echte bed . Om een uur of zes in de ochtend maakten we voor het eerst kennis met de Muezzin, die luidkeels door een overbelast luidsprekertje ons opriep tot gebed. Dit gebeurde zelfs tweemaal, omdat ons bedje op een heuvel stond tussen twee moskeeën in en blijkbaar de zon in het tweede dorp net een paar minuten later op kwam.
We hadden ons aangemeld voor een tocht met 4x4marokko.nl die ons door verschillende gebieden in Marokko zou brengen. Een heus avontuur in een notendop, om een begin te maken met het verkennen van het Afrikaanse continent. Nodeloos te vermelden dat we inmiddels hebben vastgesteld dit alles inderdaad naar meer smaakt. Er reden vijf wagens mee: de “Zebra”-pickup van de hoofdman, Paul en zijn vrouw Renate. Twee Landrovers en een Mercedes “Iglhaut”(zoek dat maar eens op) Het bleek dat” onze” auto de troetelauto van Renate was, dus we moesten beloven er wel zuinig op te zijn. Geen probleem aangezien Maarten thuis, naast zijn Engelse klassieker, eenzelfde model vertroetelt. Een Toyota, dat wel… In konvooi reden we richting het Atlas-gebergte, bij iedere bocht zagen we een nieuw avontuur.
De hobbelweg werd steeds meer een stenig pad en voordat we’t wisten stonden we op een hoge pas waar het pad maar net smal genoeg was voor onze voertuigen. Op het hoogste punt stond een grote man op een klein ezeltje. Groot was de verbazing toen deze meneer plotseling zijn mobieltje uit zijn kaftan tevoorschijn haalde om ons te filmen. Af en toe reden we door kleine dorpjes. Enthousiast kwamen alle mensen uit hun huis en de jongetjes renden naar onze auto en riepen dringend iets dat later”Donnez moi un stylo” bleek te zijn. De meisjes zwaaiden vooral aardig en kregen daarom natuurlijk meer cadeautjes.
Iedere keer als we weer over een pas heen waren was er weer een nieuw landschap te zien. Er was een dal met pikzwarte stenen, die wel van steenkool leken. In zo’n dal was dan weer een uit modder opgetrokken dorpje. Soms was er een dal met twee kleuren. Dan waren de huizen aan de linkerkant van de weg rood en de huizen aan de rechterkant bruin. Dat hing van de kleur grond af. Van boven kon je dan zien dat de meeste huizen van een satellietschotel voorzien waren.
Je sprong zo van de middeleeuwen naar de moderne tijd! Na de laatste bergpassen raakten we vlakbij de Algerijnse grens toch echt in de woestijn: stenenvlaktes en zandgebieden. De rit gaat deels over de Paris-Dakar route, stoffig, groots en leeg. Uiteindelijk bereikten we’t duinengebied. Hier werd in de zandbak gespeeld! Duinen op en af rijden was natuurlijk een heel nieuwe ervaring. Bram in zijn Landrover deed dat zeer enthousiast. We konden de pannetjes in zijn Landrover horen rammelen. Na een poosje werd het overigens wel wat stil. We konden net het dak van zijn auto nog zien en het leek alsof Bram aan het graven was. We dachten dat hij vast zat. Paul ging maar even kijken en kwam terug met de melding dat het erop leek dat Bram zijn auto aan het herinrichten was. We gingen maar lekker aan de lunch. Terwijl we zo zaten te eten kwam Bram langzaam teruggereden. Bram stapte uit en tot onze verbazing zagen we dat zijn armen tot de ellebogen fel blauw waren. Het bleek dat Bram vergeten was dat hij achterin een Portapotti had en door het stuiteren over de duinen was de inhoud van zijn Landrover door elkaar gestort. Dat moest Bram natuurlijk opruimen en de inhoud van een schone ‘Potti is erg blauw en is moeilijk van je handen te krijgen. We hadden nu onze eigen grote smurf! Ons kamp in de duinen rook wel erg naar ‘Potti , dus we hebben onze tent bovenwinds opgezet.
Na de duinen ging het over een droog meer. Wat een prachtig gezicht! Een Landrover op snelheid met zo’n kilometerlange wolk stof erachter. En dan ineens midden op het lege meer een tentenkamp, waar we thee konden drinken bij berbers met een oranje Unox-muts. Dan weer verder en na uren rijden zit er bij een verlaten put een familie te wachten. We moeten stoppen voor een praatje en hun koopwaar bekijken. Het is niet veel, maar ze zijn heel gezellig en giechelend knopen de dames mij een dameshoofddoekje om.
Voordat je’t weet is zo’n tocht alweer voorbij. Maar de beelden zijn onvergetelijk, zoals de stofwolken van de auto’s in je achteruitkijkspiegel, de zinderende warmte op het droge meer,stuivende paden, luchtspiegelingen, arrogante kamelen, de ongenaakbare rotsen en het stromende zand in de duinen. Ik had niet verwacht zoveel vrolijke mensen te zien. Ze zijn arm, maar zelden armoedig. Het is bijzonder om op zo’n plek de sfeer te mogen proeven en je even Lawrence of Arabia te wanen, of een deelnemer aan de East Africa Safari!
Ja, dit is een heel nieuwe invulling van “er even tussen uit”!
Zelf ook zo'n tocht maken? Neem dan contact op met 4x4marokko.nl
